Als het vroeger weer oktober was
de herfst had zich gemeld;
werd er bij potkachel en pijp
een sterk verhaal verteld...
De lamp die bleef nog even uit
petroleum was duur
als enig licht, het schijnsel van
een hout- of kolenvuur.
In die tijd waren ouders thuis
geëerd en heel wat mans
men bad tesamen in geloof
devoot de rozenkrans....
Voorwaar, de tijd die stond niet stil
nog minder de techniek,
wie niet modern denkt elke dag
noemt men algauw: antiek...
Men heeft het voor gebed of God
nu immers veel te druk,
er moet zonodig geld verdiend
daarvoor koopt men "geluk"...
Ons hele leven is gericht
op de miljoenen-dans.
De mens van nu, heeft echt geen tijd
meer voor de rozenkrans!
Maar..razen rampen plotseling
over ons heen
en zoekt de mens naar hulp en steun
voelt hij zich bang, alleen.
Is hij ten einde raad en daad
ziet hij geen uitkomst meer;
drijft hij ontredderd, zonder hoop
en stuurloos, heen en weer.
Is hij de koers in 't leven kwijt
geeft niemand hem nog kans,
dan grijpt diezelfde mens ineens
die oude rozenkrans...
gedicht uit de bundel van Har Ramakers
